عشق به دریا

وقتی یه مرد...
موهاشو درست نمیکنه...
صورتشو اصلاح نمیکنه...
وقتی با دوستاش بیرون نمیره...
وقتی دیگه از شور و حالش خبری نیست...
وقتی دیگه براش مهم نیستند دیگران...
وقتی توی لاک خودش...
وقتی با هر لباسی میره بیرون ، براش مهم نیست نگاه دیگران...
وقتی از خودش دست میکشه....
وقتی درد میکشه و ضجه نمیزنه ، بجای ضجه فقط نگاه میکنه...
از آینده دست می کشه...
این پسر داره مثله یه آدم برفی چیکه چیکه آب میشه...
دخترک ؛
بجای غر زدن و بهونه گرفتن...
بجای خواسته های بیهوده...
بجای ایراد گیری الکی...
بجای نازکردن های بی موقع...
یکم درکش کن ، کاری کن باهات درد و دل کنه
آنقدر درک این موضوع سخته برات ؟؟؟

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم
گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم
در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل
من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم
اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای
آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم
زان رو ستانم جام را آن مایه آرام را
تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم
از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او
تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم
روشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیم
خاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم
غرق تمنای توام موجی ز دریای توام
من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم
دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی
چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

رهی معیری

جهان بی عشق

چیزی نیست جز

تکرارِ یک تکرار

اگر جایی به حالِ خویش

باید گریه کرد، اینجاست...

دنیا که شروع شد، زنجیر نداشت

خدا دنیای بی زنجیر آفرید.

آدم بود که زنجیر را ساخت...شیطان کمکش کرد

دل، زنجیر شد... زن، زنجیر شد

دنیا پر از زنجیر شد و

آدم ها، همه دیوانه ی زنجیری!

مرا اینگونه نگاه نکن دل من پر از

 سکوت است سکوتی که اگر نمایان شود

عالمی را به آتش می کشد در پس پوسته ی

 حرفهای من سکوتی پر معنا نهفته است صدها جلد کتاب

  یک دقیقه آن است و در تاکستان ابدیت یک شاخه انگور دارد

شرابی که از آن افشرده ام دنیاییی را مست میکندودیگری را می کشد

                              مرا رها مکن

صدای گریه ام را بشنو

چون تمام این اشک ها

از دوری توست...

عکس های عشقی که میلیون ها نفر با آن گریه کردند!

خدا وکیلی به این ادمها چه باید گفت؟

دخلشان را آوردند ؛

برای عده ای دخلی پر از خوبی ... و برای عده ای دیگر دخلی پر از بدی ...

دیر یا زود دخل ما را هم خواهند آورد ؛

مراقب باشیم دخلمان را از چه پر میکنیم ،

وگرنه واقعا دخلمان آمده...

دفتر خاکستری وجودم را می گشایم و ان را ارام ورق میزنم اه:

چه روزهای خوشی که گذشت و چه روزهای سختی که باعث

اوارگی پروانه های رنگین گل های باغ دلمان شدند.

همیشه خوشی های زندگی  با خیال و رویا میگذرد و نا خوشی هایش رنگ

واقعیت به خود میگیرد.این جمله را توی کتابی گم نام خواندم که صفحه هایش

بس گرد و غبار روزگار خورده بودندسیاه شده بودند درست مثل قلب من

اوایل ها که اسمان ابری بود خورشید ملایم می تابید دلم صاف بود و زلال

عینهو چشمه اب و امروز انقدر خورشید نا مهربان شده که مرا از خود میراند و دلم

انقدرغم گرفته که هیچ بارانی نمی تواند ان را بشوید

پروانه به شمع بوسه زد

و بال و پرش سوخت

بیچاره از این عشق سوختن اموخت

فرق من و پروانه در این است

پروانه پرش سوخت

و من جگرم...